Theo's dagboek

De Christoffelcantorij is goed bezig! Even een update betreffende de mediaviering met de Christoffelcantorij. Afgelopen donderdagavond was ik om 19.05 uur in de Quirinuskerk voor een flinke repetitie. Ik trof Rien in de kerk die alle stoelen al klaar had gezet en een mooie cirkel had gevormd. Deze repetitie moesten alle heren, hoog en laag, bij elkaar zitten zodat we in een snel tempo de driestemmige geloofsbelijdenis konden instuderen. Om 19.30 uur was iedereen aanwezig en had een plaats gevonden. Voor de sopranen is deze geloofsbelijdenis peanuts! Maar voor alten en heren was het even doorbijten, vooral de aansluiting tussen de ‘’volkszang’’ en het driestemmige was niet altijd even makkelijk. Ik heb er goed vertrouwen in dat dit goed komt. Daarna nog even in psalm 122 gedoken waar de verzen afwisselend door dames en heren gezongen gaan worden. Op mijn horloge was het 20.50 uur de we konden nog wat aan het communielied doen. Toen ik nogmaals op mijn horloge keek was het nog steed

Cake’s, taartjes, tulbandvormen, allemaal van blik of aluminium. Enkele jaren geleden verschenen de eerste siliconenvormen op de thuismarkt. Er verscheen een display met alle soorten en maten. Maar ze voelden zo slap! Na 50 gevoeld te hebben dacht ik er toch verstandig aan te doen om er eentje te kopen. Een taartvorm, 24 cm. De verkoopster was ook enthousiast, ze heeft ze thuis ook, en voorspelde dat er binnenkort alleen maar gebakken zou worden in dit soort vormen. Zo handig!!!! Thuisgekomen de vorm af gewassen en aan de slag! Dit moet een mooie taartbodem worden!! Wat er uit de oven kwam was een niet in model gebleven, scheef gezakte, en vreemd geval. Een keer erop nog eens geprobeerd maar ook toen nada! Gelijk in de vuilnisbak dat ding, voor mij geen ‘’siliconen vormen meer’’. Totdat ik dit weekend bij vrienden was en hen muffinvormen zag gebruiken. Onooglijke blauwe lappen met kuiltjes. Maar na het bakken kwamen er perfect uitziende en erg smakelijke taartjes uit! Nie

Nagelbijten. Al sinds mijn kinderjaren ben ik een nagelbijter geweest. Soms tot bloedens toe en dan nog knagen. Er zijn van die momenten dat ik vond dat het er wel heel erg rafelig uitzag en wist me dan 5-6 weken te bedwingen. Maar zodra ik een haakje aan mijn nagel kreeg of er eentje scheurde, knabbelde ik eerst heel voorzichtig maar dat werd al snel doorbijten. Een goede vriendin van ons die een drogisterij had, wist een oplossing: zij had in haar drogisterij een potje in de verkoop dat zelfs de meest volhardende bijter zou bekeren en hij/ zij zou voortaan alleen een schaar of nagelknipper hanteren. Het leek mij geen kwaad te kunnen en samen met Adrie gingen we aan de slag. Heel simpel. In het potje bevond zich een sponsje met een gleufje in het midden. Daar stak je één voor één je vingers in en je liet het even drogen. Er was niets van te zien maar des te meer van te proeven, een vreselijk bittere groezelige smaak in je mond! Na het eerste, onbewuste knaagreflex stond je