Theo's dagboek

De dag begon zo lekker ‘gewoon’. Ik werd uit mijn bench gehaald en kon even een plasje doen, daarna gelijk aan het ontbijt. Voor iedere hond een halve boterham. De baasjes hebben dan ook hun ontbijt op en gaan we met zijn allen naar beneden voor een grote boodschappen rondje. Dat vind ik ondanks mijn half lamme poot nog steeds interessant. Je ruikt weer eens iets anders. Ik dreutel dan op mijn gemakje naar de garage terug en zie: de deur gaat al open! Als we bovenkomen ben ik best aan een klein tukje toe. Youri in de mand en ik heerlijk in de badkamer, daar zit vloerverwarming en daar kun je lekker snurken. Theo loopt nog wat op en neer en nieuwsgierig als ik ben ga ik ook eens in de huiskamer kijken. Niets te beleven dus terug. Onderweg word ik al in mijn kraag gegrepen en naar de badkamer gebracht. Wat een service dacht ik nog, dat mag altijd wel zo!! In de badkamer aangekomen werd ik niet op de vloer gezet maar ik werd pardoes in bad neergelaten! Dat doen ze hier in huis altijd

  Hallo allen, Deze week heb ik nogmaals mijn kledingkast opgeruimd. Vooral de lelijke broeken en verouderde jasjes zijn in de zak verdwenen en gaan nu een tweede leven leiden bij de klanten van de Kringloper. Maar, van een jasje dat ik graag droeg maar ‘’flodderig’’ begon te worden, kon ik zo maar niet wegdoen. Er zaten mooie knopen op. Aan een jasje zonder knopen heb je natuurlijk niets, dus dat is in de voddenzak terecht gekomen. De hoeveelheid knopen viel niet tegen, een stuk of elf. Nu is het de kunst om die knopen bijeen te houden zodat ik ze nogmaals kan gebruiken. Als ik ze in de knopenfles doe schiet ik er ook niets mee op, nee, ze moeten bij elkaar blijven. Vroeger, voor jonge kinderen uit de prehistorie, hadden we allemaal van die filmkokertjes. Transparant van Fuji, zwart/ grijs van Kodak. In die prehistorie kwamen mensen hun filmpje inleveren in zo’n kokertje. Zo doende hadden wij jaarlijks drie vuilniszakken vol met die kokertjes. Handig om kleine dingen in op te berg