Theo's dagboek

Na het sterven van Youri merkten wij al heel snel dat een huis zonder huisdier gewoon een leeg huis is. Terwijl ik ontbijt maak valt er een stukje worst op de grond, ….. en dat bleef liggen. Normaal gesproken was Youri er als de kippen bij om nog voor je kon bukken het gevallene te nuttigen. Wij waren het heel snel eens dat er weer ‘’iets’’ moest komen. Geen marmotje, hamster of goudvis maar misschien een poes. Eentje uit de opvang misschien. Dus een mailtje gestuurd naar H’onderdak of we geen poes op proef konden regelen. Binnen een kwartier was er een berichtje terug dat het geen probleem was en zij al een poes op het oog. Roos! Sinds afgelopen maandag is zij onze huisgenoot, en we willen haar nu al niet meer kwijt. Hier een berichtje van Roos aan haar opvangvrienden in H’onderdak. Het afscheid van het asiel was niet bepaald pijnloos, het chipje zit ergens in mijn nekvel en was niet aangenaam. Maar, verder heb ik bij jullie niet te klagen gehad!! Een lekker schoon verblij