Op het Paard, naast het paard, voor het paard
Al vier jaar gaat het goed. Altijd op het paard geklommen en er na een uurtje keurig weer af gekomen. Dinsdagochtend liep dit even anders . Eric en ik zouden nog een lekker tochtje maken door het nu wel zeer herfstige bos. Stevige wind, maar daar hadden we in het bos weinig last van. Tot we aan het einde van de rit op een open stuk kwamen en mijn paard blijkbaar de ‘wind in de oren kreeg’ en zich een rotje schrok. Ik wist er goed op te blijven zitten en kreeg hem weer tot stiltstand, maar bij de tweede schrikbui, die er gelijk op volgde) verloor ik mijn rechterstijgbeugel en zakte als een zak patatten rechts van mijn paard. Leidsels stevig in de hand houdend draaide ik langs de hals van het paard en kwam zeer rustig voor hem neer. In het rulle zand. Niets geen schade, geen blauwe plekken alleen een wat gevoelige hals en een beetje duizelig. Ik ben weer op gestapt en we zijn de rit naar huis vervolgd. Ik had bij het vallen vooral de gedachte: paard vasthouden!! Voor je het weet staat hi
