Theo's dagboek

  Deze foto deed mij weer terugkeren in de jaren '60. We hadden nog geen televisie. Die hadden de buren wel en daar werd dus ook 'alles' gekeken wat er te kijken viel. Van Riky en Slingertje, Barend de Beer en de andere kinderzaken. Het was best te doen hoor, maar mijn vader die aan de Nederlands/Duitse grens stond wist op een dag een gouden deal te sluiten met een collega en kocht een televisie! Het ding moest met twee volwassen mannen binnen worden gedragen en werd op het radio/grammofoonmeubel gezet dat mijn grootmoeder in een royale bui voor ons had aangeschaft. In een hoek van de kamer werd plotseling een raam op de wereld geplaatst en we konden er ook nog plaatjes draaien en radio luisteren. De buurt had er weer een kijkpunt bij.  Voor mijn vader begon er ook ellende. Hij moest met angst en beven, hij had behoorlijk hoogtevrees, het dak op om er een antenne te installeren. Zonder die antenne had je alleen sneeuwstorm en krassend geluid. Met hulp van de buurman werd er

We zijn allemaal in de aap gelogeerd met het uiterst besmettelijk virus! Hoe je het beestje ook noemt, het houdt ons in een stalen greep. 1,5 meter afstand, geen hand, geen kus of omhelsing, geen visite, slechts één persoon te ontvangen. Ik noem het op maar u kent de regels ook. Charlois is uitverkozen als proefgebied, en om het testen makkelijk te maken zijn er 10 teststation ingericht. Zo ook op de Charloise kerksingel alwaar ik mij vrijdagmorgen om 9.40 meldde voor mijn test. Het was heel rustig en na mijn burgerservice nummer te hebben noteren/controleren kon ik doorlopen naar een vriendelijke mevrouw die mij de test zou afnemen. Eerst de kokkerd snuiten, het was niet de bedoeling dat ze al een staafje vol had voordat ze op de juiste plek was aangekomen. 1,2,3 was haar insteek. Ik slaagde glansrijk en kreeg een zakje met tissue als bonus mee naar huis. Ik vergat te vragen hoelang het duurde voordat de uitslag binnen zou kunnen komen. Kniesoor die daar op let, we zien wel. Thuisgeko