Theo's dagboek

Ik liep tussen de buien door even door het park, zo maar, een luchtje scheppen. Op het eerste bank die ik tegen kwam zaten twee Poolse heren en één Poolse dame, druk te converseren. Waarover dat ze het hadden bleef voor mij een raadsel maar het klonk feestelijk.  De blikjes kletsten tegen elkaar en de inhoud verdween in enorme teugen in het keelgat.' Dag mieneer, alles goed met u?' Alles goed dank je!! Verder gelopen daagde het tweede bankje op waar een man en een vrouw naar een klein radiootje zaten te luisteren. Soms, als er een stilte viel overlegde zij en luisterden weer aandachtig. De radiostem zei wat en op de bank brak de zon door! Ze had het toch gezegd, ha ha!!! Het transistortje werd afgezet en er werd nog wat na gekeuveld. Wanneer luisteren wij naar een transistortje vroeg ik mij af? Mijn grootouders luisterden altijd naar de radio. Ze hadden een transistor in de keuken en die werd om vijf voor twaalf aangezet voor het nieuws en bleef dan aanstaan en volgde de

Na de verhuizing naar de Wolphaertsbocht kwamen er verschillende dingen tevoorschijn waarvan ik dacht dat die voor altijd verloren waren gegaan. We woonden 20 jaar in het zelfde huis en alles leek een eigen plekje te hebben. Zo opende ik een doos en daar kwam de vredespijp uit die mijn oudoom pater Kees Meuwese had gerookt met de Papoea's in Nieuw Ginea . Hij was samen met een medebroeders erop uit gegaan om de Koppensnellers in Nieuw Ginea te kerstenen. Een niet bepaald makkelijke klus want deze mannen waren niet vies van een knisperend gebakken pater. Beladen met spiegeltjes en kraaltjes trok hij de jungle in en wist het vertrouwen te winnen van een groep koppensnellers. Die mensen wisten niet wat ze zagen, een wit spook, met een lange baard en die zelf hun voeten konden uitdoen . Toen de hele stam de beide witte heren hadden bepooteld, werd er besloten dat er een vredespijp gestopt moest worden. Zo geschiedde. Heeroom Kees kwam geregeld met verlof naar Nederland en logeerde