Theo's dagboek

  Het is coronatijd en zijn allemaal een beetje uit het lood geslagen van de maatregelen die er momenteel nodig zijn om gezond en wel het nieuwe jaar te kunnen halen. Daarom was het des te leuker dat een groep vrienden de koppen bij elkaar heeft gestoken en een “walking dinner “ voorstelde .Normaler wijze zouden we 6 adressen, ieder een gang koken en de avond zelf trek je dan as groep van adres naar adres om te genieten van een lekker hapje. Een koninklijke formule, een hele maaltijd met vrienden en maar een gang te koken. Alleen dit jaar was er een beperkt aantal mensen toegestaan…… De denktank is niet voor een gat te vangen en kwam met het fantastische idee om ipv bij elkaar op bezoek te komen, je gemaakte gerecht rondbrengen en via Zoom bij elkaar op visite te komen! Om 13.00 begon de whatsapp te draaien en rolde de foto’s binnen van beginnende kokers, draaiers, kloppers. Voorpret dus. Om 17.15 uur was de openingtoast en het startschot voor de eerste voorgerecht te gaan rondbrengen

  Het is ieder jaar weer tobben zuchten en sakkeren. Die kerstboom ook ieder jaar! Wat mij betreft mogen we het ding eens in de vijf jaar zetten, en dan een half jaar laten staan, dat zou een hoop gesappel schelen. Wij hebben al gekozen voor een kunstboom. Ja, zo’n plastic joekel die we deze keer midden in huis opstellen. In de loop zeggen kenners, maar sinds mijn grootmoeder in de hemel is hoeven we niet meer bang te zijn dat er bij het passeren van de boom een schijnaanval werd uitgevoerd door grootmoeder, alsof ze werd aangevallen door die groene lieverd. Er donderde altijd wel wat ballen uit en lieten ver voor kerst het leven. Hup weer een vogeltje minder, tjee weer een sneeuwbal gefilistijneerd. Als ze in de hemel ook een kerstboom zetten   zullen ze geregeld op nieuwe ballen uit moeten maar die kunnen ze bij een overleden glasblazer gewoon bestellen! Voor een korting op het vagevuur doen die vast hun best. De plaats hebben we dus bepaald nu moet het struikje in elkaar gestoken

 Het was de bedoeling om lekker naar Keulen te gaan en er eens even helemaal tussenuit te zijn, maar covid 19 maakt dat het helemaal anders loopt. Ons aller Mark Rutten heeft liever dat we niet naar het buitenland gaan en verder zo dichtmogelijk in en rond het eigen huis banjeren. Keulen zat er dus niet meer in en Arnhem, niet ver van de Duitse grens kwam in zicht en in aanmerking als vervanging. Tadaa, we zijn dus in Arnhem, in een erg leuk appartement in de binnenstad. Aan de winkelstraatzijde is een glazen deur die toegang biedt naar de appartementen. We hebben voor de vrijdagavond, een optreden in het voormalig Muze Sacrum van Phion, orkest van Gelderland en Overijssel, eelco Bosch van Rosenthal en sopraan Robertha Alexander. Met 30 mensen mochten we de immense zaal in en genieten van een heerlijk optreden. Na afloop knorde het maagje, maar de horeca is nog steeds potdicht. Echtgenoot A had een afhaalmaaltijd geregeld bij restaurant Fallstaf. Het was bij thuiskomst een half uurtje

  Een blog   Het is iedere dag een terugkerend ding: wat eten we???   Een   vraagstuk waar ik mij thuis het hoofd over breek. Nou breek, ik word gesteund door zo’n 6000 kookboeken en boekjes EN een aansluiting op internet als de boeken tekort schieten. Het liefste haal ik de maaltijd uit de   boeken, ze zijn mij erg dierbaar, maar natuurlijk wordt er ook mening maaltijd zonder hulp van geschriften en you tube bereidt. Gewoon aardappelen, groenten, vlees draai ik mijn hand niet om, alhoewel aardappelen koken niet mijn sterkste punt is. Ik heb er een handje van om de piepers rauwig op te dienen en echtgenoot A. bloot te stellen aan een knapperig aardappeltje. Niet toegevend dat ze nog een 5 minuten hadden moeten doorkoken knaag ik ook een aardappel weg. Verder zijn er geen moeilijkheden en eten we er goed van. Ik heb een bek in de collectie waarin vreemde zaken zijn die wij mensen schijnen te verorberen. In   Whunan schijnt er een markt te zijn waar voor Covid 19 een keur aan vre

Wat zeg je?? H et is voor mensen die iets aan hun oren mankeren niet makkelijk om aan de babbel te blijven in de winkel. Door het dragen van mondkapjes is het onmogelijk te liplezen. Je doet het dus met wat je hoort en dat levert pijnlijke momenten op. Ik kom de supermarkt binnen en een meisje(de winkelwagentje/ boodschappenmandje sterilisator) begroet je: ‘goewauiuoeantje’ ze kijkt stralend bij dat zie ik.   Ik Zie haar hand gebaren richting een door haar gesteriliseerd mandje. Ik neem er een en ga die winkel in. Kap mijn boodschappen. Het eerste pak vla en ik ga niet alle pakken vla bepotelen om vervolgens toch maar yoghurt te nemen. T ’s toch waar??! Ik heb thuis bedacht dat we mosselen eten dus begeef ik mij monter naar de visafdeling, drie schapjes bij het vlees en de kip. Geen mosselen, toch maar even vragen; Met mondkapje articuleer ik overdreven of er nog mosselen zijn of komen? De assistent   facilitaire zaken( vakkenvuller) laat zijn dozen de dozen en zegt: jialeinoelig

  Winkelen Het was een drukke dag, zoals altijd. Ik moest boodschappen doen bij de winkels bij ons op de Wolphaertsbocht en had besloten dat ik mijn boodschappenkarretje mee zou nemen want er most nogal wat zware zaken meegenomen worden. Ik doe mijn boodschappen graag vroeg op de dag, dan ben ik nog het fruitigst en loop dan niemand voor de voeten. Ik wissel bij de supermarkt van kar, neem een winkelwagentje en klik mijn eigen kar voorop. Volle kar en twee plastic zakken keerde ik terug naar Bellevue . de deur open maken vergt dan toch wel wat handigheid maar door het karretje onderaan de trap te laten staan en eerst de deur open te doen is een goede oplossing. Tassen alvast mee naar boven genomen deed ik de sleutel in de deur en meteen ging mijn telefoon. Dat bleek onze buurman uit Frankrijk te zijn. I worstelde mij onder m’n tassen vandaag en nam op. Terwijl ik stond te praten in de deuropening kwam er een mannetje aan met zijn capuchon over zijn hoofd getrokken. Nou lopen er m

S noepen. De coronatijd schijnt voor veel mensen de gelegenheid om eens flink te gaan zitten schransen. Koek, snoep, dropjes, winegum in alle maten en smaken maar ook bierworst, chips en stukken kaas ter grootte van een wagenwiel worden onder de neus gestopt. Met gevolg dat de kilo’s eraan vliegen. De sportschool biedt uitkomst maar bij thuiskomst ben je weer zo deprie dat je toch weer in de kast gaat neuzen voor een versnapering, de laatste! Ik snoep ook, en ga toch even naar de Aldi voor de aanschaf van 10 tabletten chocolade, het troostvoer bij uitstek. Maar, ik sla het wel in maar vergeet het vervolgens waar het ligt en eet er dus niet of amper van. Ik ben de eekhoorn die de eikels verstopt voor de winter maar vervolgens vergeet waar ze liggen. Echtgenoot A.is een meester in het vinden van de  verloren buit. Hij legt het niet in het zicht maar verorberd  het grotendeels. Tot het moment van ‘’ ik ben een beetje misselijk’’, en hij weken geen reep meer hoeft. Ik heb wel een ding waar

  Zomertijd/wintertijd. Het is al jaren zo dat we eind oktober de klok een uur terug zetten en in maart weer een uur vooruit.  We zouden er productiever van worden, langere zomerdagen ervaren en in de winter s’ morgens  wordt het later licht….. In de tijd dat ik de winkel had was het een erg drukke week. Op zondag waren de dorpsgenoten bezig  Om de klokken in his op tijd te krijgen en op maandag trok Ossendrecht met klokken waarbij dat niet  gelukt was naar de fa Leenders. We gingen een half uurtje eerder open zodat de eerste klanten om  7.30 uur met het geliefde klokje over de drempel kwam. Bijzetten, hij doet het niet, batterij  vervangen en de klokken aanschouwen die eren fikse optater hadden gekregen door het  onoordeelkundig zelf wel even op tijd te zetten. Wekkers waren zo op tijd gezet, pendules ook maar  dar begon de ellende al. De op zondagsvisite verschenen dochter en schoonzoon zouden dit klusje  effe klaren. Met flink wat kracht werden de wijzers achteruit geduwd, het tegen

  Ik sloeg vanmorgen de Volkskrant op en las iets wat dierenliefhebbers allang wisten : neem een huisdier!! Het maakt het leven in deze tijden van onrust en pandemie een stuk dragelijker. Hond, poes, kanariehamster of witte muis, voor ieder wat wils. Een bejaarde vrouw vertelde van haar kanarie Pietje, ze had het beestje vreselijk gemist. Door de corona mocht de zoon die wekelijks de drollen van Pietje opruimde en schoon schelpenzand in de kooi strooide, het huis niet meer in en werd Pietje helemaal bij de zoon onder gebracht. Nu Piet en de oude mevrouw weer waren herenigd viel het leven best mee. Een goede vriendin hier op oud charlois heeft met twee vriendinnen afgesproken dat ze deeltijd op de hondjes past. Zondag tot dinsdag bij haar en de rest van de tijd bij de vriendinnen. Wij zijn al weer een  hele tijd voorzien van twee poezenbeesten die nu mateloos genieten van alle aandacht die ze te beurt valt. En hebben wij soms geen tijd voor een uitgebreide knuffelsessie, dat kan om 4.35

Veel kinderen vinden het leuk om te kleien. Wat het moest worden ? Dat was niet omschreven. Ouders waren gewoon blij met de zoveelste asbak. Ik was geen geweldige kleier, vond het ook gewoon vies. Ik had als kind een beetje smetvrees dus ik drukte mijn snorretje als het op kleien aankwam. Op mijn 16e kwamen mijn ouders terug van de plaatselijke bra derie (braderie is een berg winkeldochters van de plaatselijke middenstand die ze met grote korting en schreeuwerige borden aan de man proberen te brengen) en hadden daar een verre collega van mijn vader ontmoet, die op de braderie stond als 'oud ambachtsman' ( ook typisch voor de braderie: klompenmakers, spinners, kantklossers en pottenbakkers vertonen hun kunsten en verkopen niks). Ze hadden afgesproken dat ik mijn creatieve kant maar eens moest tonen op de wekelijkse pottenbakg en macrameavond op de vliegbasis woensdrecht. Ja, de basis waar rond die tijd kruisraketten zouden worden gestald. Maar ik werd zonder risico gezien en kre

Al een tijdje volgde ik een Rotterdamse modeontwerper, Micheal van der Meide . Ik zag foto's van zij creaties en deelde daar op face boek duimpjes en hartjes uit en maakte grappige opmerkingen Het resulteerde dat Micheal terug reageerde of belde. Hij maakt mooi werk, voor damee en heren. Michael stelde voor dat we eens in zijn  atelier te komen kijken. Dat leek mij wel iets. ik vertelde het tegen twee vriendinnen en die hadden er ook wel oren naar. De afspraak was snel gemaakt, Michael is enthousiast en kan praten, vijf kwartier in een uur, maar verveelt nooit. we noemen dat in Brabant een plezante gast. We kwamen aan en parkeerde de auto, Toen werd het even zoeken want het atelier zit in een oud schoolgebouw en is  jammer genoeg niet vrij toegankelijk. Bovengekomen deed hij de deur open en  stonden we in het Walhalla van de Rotterdamse couture. Hij had koffie en koek. foto Facebook Voor de dames werden er enkele jurken uit het rek getrokken. de complimenten vloeide rijkelijk. daar

Vandaag was een bezige dag. Een hele bezige dag, maar ik hoefde vandaag niet te koken. Dat werd gedaan door Ali bij het Paviljoen  aan het water. Om 18.00 werd het tijd om naar het paviljoen af e zakken.  Het regende voorzichtig maar gestaag. Dat wordt dus binnenzitten! Toen we aankwamen zaten er al veel bekenden aan tafel. Normaal zoude wij erbij aan sluten maar covid 19 maakte het anders zo gewone elkaar omhelzen en aanschuiven. Nu werden ellebogen geschud, vuisten gevuist en een handvol andere handelingen die het handenschudden moeten varvangen.  Ali en zijn team  zou ons verrassen. Een smakelijke salade met verse vijgen en een zoete dressig.  Na een korte pauze kwam het hoofdgercht. Een bord , prachtig opgemaakt werd ons voor geezet . Prachtig \\opgemaakt en voorzien van een  heerlijke portie geroosterd rundvlees!! We kregen als dessert een flinke tiramisu. Toen we wilden afrekenen schonk Ali een glas raki, om te proosten op wat was geweest, de afgelopen maanden en op dat wat komen

 Ieder jaar hetzelfde. Diezelfde berg dezelfde sprint, dezelfde tijdrit! Jaar in, jaar uit.ook al is de start in Timboektoe, toch bestaat de rest van de tour uit heuveltjes van de 3e categorie en glibberige, stijle weggetjes met hoogtepunt Parijs. Laten we beginnen met het aanpassen van de fiets :elektrisch ! Heel Nederland fietst elektrisch. Na een seizoen wil je niet anders meer. 

  Tja, ik had het kunnen weten! Wie is buurman werd er al snel gevraagd.  Nou de buurman is Musa automobielen. Het bedrijf zit in de Karel de Stoute straat en op de Boergoensestraat met een speciale bandenwerkplaats. In vroegertijd heb ik zelf een zaak gehad en ik had een klant die ik onder de vaste klanten der vaste klanten kon rekenen. Hij had een vast motto: Haalt in den vreemden niet wat het eigen dorp u biedt.  Dat motto hebben we altijd in ere gehouden. Wat boodschappen betreft is het logisch dat we die in de buurt doen en nu de auto uit de garantie is geldt dat ook voor onderhoud . Wat Charlois heeft, halen we in Charlois. Dat 's niet alleen fijn voor de plaatselijke middenstand , het houdt Charlois ook leefbaar.  Haalt in den vreemde niet wat Charlois u biedt. Een mooie spreuk voor op de schouw.