Kerst zonder stress

 

Het is ieder jaar weer tobben zuchten en sakkeren. Die kerstboom ook ieder jaar! Wat mij betreft mogen we het ding eens in de vijf jaar zetten, en dan een half jaar laten staan, dat zou een hoop gesappel schelen.

Wij hebben al gekozen voor een kunstboom. Ja, zo’n plastic joekel die we deze keer midden in huis opstellen. In de loop zeggen kenners, maar sinds mijn grootmoeder in de hemel is hoeven we niet meer bang te zijn dat er bij het passeren van de boom een schijnaanval werd uitgevoerd door grootmoeder, alsof ze werd aangevallen door die groene lieverd. Er donderde altijd wel wat ballen uit en lieten ver voor kerst het leven. Hup weer een vogeltje minder, tjee weer een sneeuwbal gefilistijneerd. Als ze in de hemel ook een kerstboom zetten  zullen ze geregeld op nieuwe ballen uit moeten maar die kunnen ze bij een overleden glasblazer gewoon bestellen! Voor een korting op het vagevuur doen die vast hun best.

De plaats hebben we dus bepaald nu moet het struikje in elkaar gestoken worden tot een waarachtige kersterectie. Handig als we zijn hebben we een boom gekozen waar de lichtjes door een heel braaf kind zijn in gedraaid. We hebben in het kunststof woud gestaan en gezocht naar een verantwoorde boom maar niks kunnen vinden. Maar de lichtjes zitten er in, gelukkig want bij ons zitten de draden altijd inde war . Zo begonnen we dagen tevoren met het ontknopen van de snoeren. En dan had je alles uit de knoop dan was het de vraag of het ontknoopte nog licht gaf en de hele periode bleef licht zou geven. Later staken we eerst de stekker in het  stopcontact om te zien of er nog leven inzat, dat hadden we eerder moeten  doen.

Met de opkomst van de kleinere lichtjes, al dan niet flitsend, knipperend of met een irritant muziekje, begon de strijd met de reserve lampjes. 12 ,24 ,36 ,60,100, 250 of 300 lamps was geen uitzondering, en allemaal hun eigen set reservelichtjes!

De boom staat, de lichtjes doen het, nu de ballen en versierselen nog.  De ballen pegels en sneeuwmannetjes, de trompetjes waar je  het eerste  jaar nog een schril toontje uit kreeg. Het jaar erop had de speeksel dat in het trompetje was gekomen zijn werk gedaan en kon je blazen tot je een ons woog.

Enfin. Alles is op zijn plek gekomen, de lichtjes branden de ballen vonkelen en je ploft in de stoel : een harde knal klinkt: je bent op de piek gaan zitten! Zuchtend grijp je de kruimeldief en loopt naar de salon, het grootmoedersyndroom treedt op en het kost een bal, een engeltje en een zuurstokje. Zou ie toch te veel in de loop staan?? Volgend jaar beter!!

laten we een ding afspreken