Theo's dagboek

Het is een jaarlijks terugkerend evenement waar veel mensen veel waarde aan hechten. Je moet komen, verplicht zitten op de daarvoor bestemde plaats, mannen bij de mannen, vrouwen bij de vrouwen. Twee kopjes koffie, waarvan eentje met taart of vlaai en eentje met de bonbon! Daarna wordt je geacht geen koffie meer te nuttigen maar over te gaan op iets stevigers. Wil je een derde kopje koffie dan gooi je het hele protocol onderste boven. De koffiepot is leeg er wordt5zuibig omgesprongen met koffie, en ze weten niet wat erbij te presenteren. Immers, na de koffie komen de worstjes en de kaasblokjes met of zonder augurk, de chipitos, wokkels en andere hartigheden die niet met koffie samengaan. Het is voor oudere mensen vaak ook een hele happening dat jarig zijn. Hoe ouder je wordt des te meer wordt je met de neus op de feiten gedrukt dat het leven eindig is en dat je weer een stapje richting magere Hein hebt gezet. Er komt steeds minder verjaarsvisite, broers en zussen vallen weg en op zo

Vanmorgen stapte ik de deur uit om de nodige karweitjes op te knappen. De bouwmarkt, de supermarkt en naar de bakker voor vers brood. Het miezerde maar dat mocht de pret niet drukken . Ik trok de deur achter mij dicht en keerde mij om, om het trapje af te gaan. Er liepen ook twee moeders met wandelwagen en een loslopend kereltje met een perfect geschoren kapsel voorbij. Beide mama's waren druk doende op Facebook en WhatsApp. Veel werd er niet gezegd soms wat gegiecheld. Of ze elkaar nu een berichtje stuurde kon k natuurlijk niet zien maar dat het nou zo joepie was dat ze met  elkaar op pad waren leek mij verre van. In eens zette mama A het op een  schreeuwen. Het jochie deed schijnbaar iets verkeerd en kreeg de volle laag. Hij keek wat bedrimmeld maar was snel genoeg om aan de zwaaiende hand van mama te ontkomen. Dat had hij meer gedaan. Door het snerpende geluid van de mama was ook het kindje in de wandelwagen ontwaakt en zette een keel op wat mama helemaal in toorn deed ontsteke