Theo's dagboek

S noepen. De coronatijd schijnt voor veel mensen de gelegenheid om eens flink te gaan zitten schransen. Koek, snoep, dropjes, winegum in alle maten en smaken maar ook bierworst, chips en stukken kaas ter grootte van een wagenwiel worden onder de neus gestopt. Met gevolg dat de kilo’s eraan vliegen. De sportschool biedt uitkomst maar bij thuiskomst ben je weer zo deprie dat je toch weer in de kast gaat neuzen voor een versnapering, de laatste! Ik snoep ook, en ga toch even naar de Aldi voor de aanschaf van 10 tabletten chocolade, het troostvoer bij uitstek. Maar, ik sla het wel in maar vergeet het vervolgens waar het ligt en eet er dus niet of amper van. Ik ben de eekhoorn die de eikels verstopt voor de winter maar vervolgens vergeet waar ze liggen. Echtgenoot A.is een meester in het vinden van de  verloren buit. Hij legt het niet in het zicht maar verorberd  het grotendeels. Tot het moment van ‘’ ik ben een beetje misselijk’’, en hij weken geen reep meer hoeft. Ik heb wel een ding waar

  Zomertijd/wintertijd. Het is al jaren zo dat we eind oktober de klok een uur terug zetten en in maart weer een uur vooruit.  We zouden er productiever van worden, langere zomerdagen ervaren en in de winter s’ morgens  wordt het later licht….. In de tijd dat ik de winkel had was het een erg drukke week. Op zondag waren de dorpsgenoten bezig  Om de klokken in his op tijd te krijgen en op maandag trok Ossendrecht met klokken waarbij dat niet  gelukt was naar de fa Leenders. We gingen een half uurtje eerder open zodat de eerste klanten om  7.30 uur met het geliefde klokje over de drempel kwam. Bijzetten, hij doet het niet, batterij  vervangen en de klokken aanschouwen die eren fikse optater hadden gekregen door het  onoordeelkundig zelf wel even op tijd te zetten. Wekkers waren zo op tijd gezet, pendules ook maar  dar begon de ellende al. De op zondagsvisite verschenen dochter en schoonzoon zouden dit klusje  effe klaren. Met flink wat kracht werden de wijzers achteruit geduwd, het tegen