Theo's dagboek

Ik sloeg de zaterdag bijlage van de Volkskrant op en stootte direct op de volgende kop; DE KNOOPJES VAN DE HERENBLOUSE MOGEN LOS.  A fgebeeld met 5 jongelingen die in haute couture gehesen de brave, fraaie borst tonen aan de lezers en lezeressen van de Volkskrant. Ik slaak een zucht van verlichting, poepoe ik hoef niet! Nee toch? Ik zie geen 55+er in het artikel, geen buikig type met losse knoopjes. Ik denk dan aan een beetje morsig dik figuur en een roesjesoverhemd open tot de navel. Hij is er van overtuigd dat de wijfies, de shickies helemaal hoteldebotel van hem raken. Ik krijg alleen al kippenvel bij de gedachte  eraan. Maar smaken verschillen nou eenmaal. Het valt me bij deze heren ook op dat er geen grammetje teveel aanzit. Terwijl ik dit schrijf staar ik naar buiten, er lopen veel mensen voorbij, het is een schaars zonnig moment. Ook jongelingen en heren van verschillend postuur en leeftijd. Geen een waar het aan te raden zou zijn deze trend op te pakken. Ze lopen ook al

Gisteren  had ik m'n repetitieavond in Woensdrecht en maak van die keren ook van de gelegenheid gebruik om naar de Lidl te gaan. Niet dat we die in Rotterdam niet  hebben maar je kunt je auto lekker kwijt en alles is er op gericht dat  je met je karretje tot bij je auto kunt komen, in Rotterdam is dat niet of amper te doen. laatst had ik de auto aan de overzijde van de straatgeparkeerd een kwam  met een volle kar de Lidl uit. Ik navigeerde richting stoeprand en na heel veel kunst en vliegwerk had ik de kar zonder  kleerscheuren op straat staan en zette kracht om  de oversteek te wagen..... BLOKKEERDE DE WIELEN  van de winkelwagen!! Ik nam mij voor dat ik voortaan in Brabant uitverkoos om te Lidlen. Dus, ik had mijn auto geparkeerd en mij voor 50cent een boodschappen wagentje aangeschaft en sjokkebolde met de sliert mensen mee naar binnen. Het was binnen erg druk en er werd constant omgeroepen dat Kassa 5 voor u open gaat en dat dit een pinkassa is. Oké, zover ben ik nog niet

We wonen heerlijk centraal tussen twee tramhaltes in en 250 meter van een directe bus naar de stad of Zuidplein. Ideaal, zo ideaal dat we nog amper autorijden. Die staat in de wijkgarage en  dat bevalt prima. hij is van de straat en staat veilig. Donderdag komt hij eruit en ga ik naar Brabant om repetitie te geven. Vrijdagmorgen doe ik de verder wegliggende boodschappen en mijn laatste stop is de garage en zet hem weer op zijn plek.  van de week ging de telefoon, garage Waalbos! een heel jovele, veel te jovele meneer aan de andere kant van de lijn informeerde naar gezondheid en natuurlijk de tevredenheid van de wagen die wij rijden. Ja, dat hoorde bhi veel, tevreden rijders!!! Dat hoorden ze graag, maar........... Er begonnen bellen te rinkelen en lichten te flitsen want als een autoverkoper maar zegt gaat er iets komen. Een heel verhaal over de gewildhied van bepaalde auto's, levensduur, voorraden en afzetmogelijkheden en nog een handje zake die ik in ogenschouw moet nemen. Ik

Het is zodag, een rustige dag met niet veel verplichtingen. Dat begint met ontbijt op bed, A zorgt altijd voor koffie met een broodje, en dan nog even verder soezen. Het ontbijt is altijd vroeg in Bellevue daar zorgen Terreur en Terrible wel voor.  Onze dotte van poezen hebben een geraffineerde manier om onze bedrust abrubt af te breken door het bed op te nemen in het racecircuit  dat zij  uitstippelen om een van ons wakker te krijgen en ze van eten te voorzien. Na de voederactie treedt er een rustpauze in en heb je er geen kind meer aan. Het waait enorm en het regent erbij, us geen weer om eens even lekker door charlois te banjeren en stof voor mijn schrijverij op te doen. Het is een beetje Simon Carmiggelt, ik BEN GEEN CARMIGGELT, kan niet in zijn schaduw staan, maar hij deed zijn ideeën ook op door dag in dag uit door Amsterdam te zwerven en op te tekenen wat hij zag en hoorde. Stuk voor stuk pareltjes. Als ik de wandelschoenen aan trek overkomt mij hetzelfde, je zit in de

Het was gisteren geen top dag, een beetje aanrommelen in huis en klusjes, bergen klusje. Een dierbare vriend is bezig afscheid van ons en deze wereld te nemen en het tijdelijke voor het eeuwige te verruilen. Het weer is mistroostig en er staat een harde wind. Er is een lichtpuntje, bij Hassan en Lisette, Onderaan de dijk 54, is deze avond een concert van een Spaanse celliste. Zij bespeeld de cello helemaal, ja eigenlijk moet  je dat zien/ horen. Helemaal bespelen zal ik wat uitleggen: ze heeft een kastje op de grond staan waar ze geluiden me opneemt en dat gebruikt bij het bespelen van de cello. Ken u het een beetje vollege??  zij klopt een ritme op de kast van haar cello, neemt dit op en als zij het afspeelt, bespeelt e de cello. En dat in verschillende lagen. Bijzonder en heel mooi. Wat veel indruk maakte was het stuk " Narwal" . Het ruisen van de branding, het waaien van de wind en het krijsen van de meeuwen. WON-DER-BAAR-LIJK!!! Iedereen was onder de indruk van