Wild eten
Net als thuis.
Als de jacht is geopend op fazanten, ganzen of eenden valt mij altijd wat van de buit ten deel. Altijd imposant als er weer een gans of fazantenhaan in volle glorie voor de deur staan. Het schoonmaakkarwei moet ik zelf doen en houd zo mijn vaardigheid in het schonen van wild.
Aan het schot herken je de bekwaamheid van de jager. Een goed schot doodt onmiddellijk. De hagel blijft dan ook uit borst of poten.
Na de schoonmaak vries ik delen in voor het trekken van bouillon en poten en borststukken om een smakelijke gerecht van te maken. Adrie is niet zo dol op wild, en zeker niet als het geschoten is. Al ben ik nog zo grondig geweest met het opzoeken van hagel, hij weet het altijd zo te doen dat het ENE, PIEP KLEINE korreltje in zijn portie zit. Keer op keer, jaar op jaar.
Tijdens ons verblijf in Keulen hadden we een restaurant dat goed bekend staat om het goede eten. In het verrassingsmenu ( er werd tevoren gevraagd wat we niet bliefde) werd een wilde eendenborst als hoofdgerecht geserveerd. Nee, we hoeven hier vast niet bang te zijn voor een hagelkorrel, dat is thuis mogelijk maar hier…??????
Het was de eerste, hoog uit de tweede waarop Adrie een vies gezicht trok, zijn hand naar zijn mond bracht en met een heldere tik een kogeltje op het bord liet vallen. Geen gebroken tanden of kronen en verder niets meer gevonden. De eend was erg lekker en lag niet loodzwaar op de maag.
Theo.
Reacties