Gedichtelijk.
Wij hadden afgesproken om samen met een goede vriendin nou eens niet lui in de stoel te blijven hangen maar ons eens onder te dompelen in een dichterlijk bad dat stond aan de van Zwietenstraat en wel in een prachtige tuin. Wij er aar toe. We aten amper op de fiets of de eerste druppels vielen al. We kwamen aan en kregen het idee iets gemist te hebben. Alle,nou 2/3 van het gedichtelijk uitvoerenden waren verkleed! Er hadden zo te merken hevig zin an. Kakelend erg kirrend zochten ze elkaar op. Wij hadden plaats genomen in de tent, dus droog zaten we, maar of we het droog zouden Houden stond niet vast, maar wat het weer betreft storte er voor aanvang al een forse bui uit. Dat konden de dichters al niet aan tippen laatstaan overtreffen.
Na enige tijd nam een als dokter verklede man (was dr. Rob voor insiders een dijenkletser puur sang, voor die hem niet kennen een goede raad: houdt het zo! Hij probeerde zingen maar kon het niet, het werd een billen en tenen knijpende eerste nummer. Daarna werd een een muzikale noot toegevoegd door ene Wallie Mckey. Zijn geboortejaar is nergens te vinden maar Wikipedia meldde dat het eerste lied van deze meneer in de 70er jaren was, en het viel mij op dat er geen rijm in zat. Aan de knoppen van het mengpaneel stond zijn lieftallige vriendin. Met een gezicht van verveling en de gedachte dat zij voor de 3257e keer alles moest aanhoren. En hoe ze bij het naar huis rijden moest zeggen hoe goed gaar wallieke het eraf gebracht had. Na vijf liederen was het de beurt aan de dichters. Een man kwam naar voren met een map met vellen en boekjes. Na wat geblader gooide hij het eerste gedicht de zaal in. Juichend en op de stoelen staand publiek was het resultaat. Er werd weer hevig gebladerd en daar kwam gedicht twee en weer geblader. Als je een gedicht schrijft, beklijft zo'n gedicht toch, en zit het in je hoofd en kun je het als de vraag er komt midden in de supermarkt losbarsten. Of zie ik het verkeerd? Dichter 2 verscheen en begon met een verhaaltje dat commentaar opleverde, er ontstond een bejaardehuissituatie waar een demente vrouw meent haar man te zien en niemand durft te zeggen dat hij al 22 jaar kassiewijlen is. We zitten braaf deze voorleessessie uit en als we horen dat Wallie weer de zaak op zijn kop gaat zetten kijken wij elkaar aan. Een blik is voldoende om op te staan en naar de uitgang te rennen en op de fiets te springen en bij Lisa een dubbele espresso te bestellen en een glas van hun stevigste wijn om een andere smaak in je mond te krijgen. Nee dichters het was geen topdag maar Keulen en Rome zijn ook niet op één dag gebouwd. En Vooral Doorgaan zou Berry Stevens uitroepen. Tja Wallie, arme Wallie, was hij 20 jaar geleden maar gestopt met zingen en was hij gedichten gaan schrijven.
Reacties