Muziek


 We werden gelokt door een affiche waarom een Bach concert zou worden gegeven op piano en viool. We hadden toch niets te doendus wij erop af. We waren niet de enige, oud, zeer oud tot antiek Orléans stond ongeduldig te dringen. Sommigen wisten echt niet waarvoor ze stonden te dringen maar alles beter dan thuis. DDe deur ging openen we betraden het voorportaal van de hel. De rollators werden gestald en de trappen beklommen alsof ze thuis niet anders deden. We betraden de Hel, een zaal die ooit, heel lang geleden grandeur heeft uitgestraald. Wandluchters met kapotte lampjes, missende glazen kapjes en missende strassteentjes, en bergen stof. De rood pluche stoelen zakte door en armleuningen zaten heel laag. Dat mocht de dames en heren niks schelen, geblanket en de heren Brilliantine in de plukjes haar en wij waren 100 jaar terug in de tijd. Er verscheen een mannetje, klei en grijs die zonder microfoon een redevoering bied, waarschijnlijk met dank voor de komst en hoe goed dat de optredende artiesten wel niet waren. Niemand verstond hem maar barste in applaus los toen hij af liep. Er, verschenen twee dames in wel heel speciale outfit. Oja, geen piano /viool maar clavecimbel/houten dwarsfluit en 2 stukjes van Bach en 12 van anderen. De dames hadden qua kleding zich aan elkaar aangepast. De fluitdame was gehuld in een mosgroene lange jurk van kunstzijde, van €3.50 de meter. Daar komt bij dat deze dame het figuur had van haar instrument :lang, groot en nog platter dan de twee erwten op de spreekwoordelijke plank. Ze hield haar instrument vast als cherubijntjes op oude schilderijen, omhoog gericht.Wat natuurlijk niets af doet aan haar muzikale kunde Ik kon ook een strijkboutafdruk op haar rug ontwaren. Het had niet veel gescheeld of er was een  kink de kabel gekomen.  De claveciniste had zich in een zwarte lange rok gestoken en in een one fits all topje. Een van de elastische banden dreigt af te zakken. Ze speelt er niet minder om! Fantastisch! Een lichtpuntje in de versleten en verlopen zaal. De fluitdame doet haar dansje en begint op m'n gaapspier te werken. Daar is het einde! 







De in de zaal gezeten fossielen rammelen met hun botten dat het zowaar op een applaus lijkt. 5 keer komen ze applaus halen, de groene nimf sleurt de ander mee. Dan nog een toegift en nog drie keer op en af waarna de zaal het opgeeft en naar huis wil. Wij zigzaggen tussen de oude mannetjes, die op zoek zijn naar een apeteitelijk wijffie, door naar buiten. Wij gaan naar het restaurant maar het merendeel gaat naar bed. Morgen weer een dag! Nieuwe ronden, nieuwe prijzen! 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vertaling ''the long day closes''

Verse wafels uit schudfles

smikkelen en smullen hatsekidee