Kattenluik.

wij hebben eigenlijk best slimme katten. Goed ik ben wat bevooroordeeld maar slim zijn ze. Het openen van een deur is geen probleem, na enige oefensprongen en voelen hoe de klink zich gewonnen geeft, is voor altijd de toegang geregeld. Caatje bekijkt de capriolen van Alexy met gepaste afstand, zij is per slot van rekening The Lady of the House maar maakt gebruik van alle slimmigheden en oplossingen die het Rotterdam's straatschoffie bedenkt.

De bewoners van ons huis in vroeger tijden hebben draaislotjes in de deuren geplaatst zodat je na de deur gesloten te hebben het knipje een halve slag draait en de kamer catfree is vergrendeld.
Het souterrain was zo'n plek in huis waar ik ze niet wilde hebben maar iedere keer stond de deur naar het souterrain open en zaten ze al rommelend en spinnetjes vangend plezier te maken. Inmiddels zijn er grote plannen met het souterrain en een van de eerste dingen die we deden was de deur in de gang verwijderen zodat er een logische gang was naar beneden kwam. Ons beviel het prima, maar de poezen besloten per direct het spinnetjes vangen en rotzooien beneden op te schorten tot later order. Niets meer aan!
Er was nog een strijdpunt in Bellevue: het dakterras. De klink in een 'poessafe' stand zetten scheelde veel maar toch bleef het dakterras tot de verbeelding spreken. Op 'n mooie dagen gooien we de deur open en kunnen ze naar lieve lust uitleven op et terras. Nou is de terrasdeuren aan vervanging toe en we schakelde de fa. Smaling in voor deze klus. Om de poezen te verwennen besloten we een kattenluik te laten monteren. De fa. Smaling leverde perfect werk en het kattenluik ziet er prachtig uit.

Het 'kattenluik' zit nog niet in het brein van beider poezen dus besloten we er een excursie van te maken. Met z'n vieren naar boven en klapperen met het luikje werd niet in dank aangenomen. Met enige inspanning van ons beiden kregen we The Lady of the House door het luik gepropt.  Alexy nam terwijl wij druk waren Caatje de weg naar de vrijheid te  laten ontdekken de benen. Niet meer te vinden.   Trek in eten liet hem weer voor de dag komen. Na het eten was hij toch echt aan de beurt voor een kattenluiktraning. Als of we hem in bad   wilden doen, spartelen en miauwend lukte het ons  hem door het luikje te proppen. In plaats van te genieten van het buitenzijn werd er klagelijk gejammerd en door het raam naar binnen getuurd.  Wat we ook deden, handen door het luikje stekend, roepen, met brokjes rammelen, niets hielp!  We moesten de deur open doen!! Het weer was mooi dus we lieten ze in hun poezen sop gaar koken. Een half uur later hoorden wij een hoop lawaai en twee tellen later stonden de poezen in de muziekkamer. Ze gingen samen in een stoel liggen en begonnen elkaar te likken.

Hevig gepikeerd over het gebeuren. Sindsdien zijn ze nog een keer door het kattenluik gegaan, en kregen na 5 minuten buiten een hoosbui op hun kop. In plaats van te schuilen trokken ze een sprint naar de deur en onder flink gemiauw werd eindelijk de weg door het kattenluik genomen. Druipnat !
Dat is de laatste keer dat ze naar het dakterras zijn geweest.Als wij de deur naar boven openzetten is er geen belangstelling meer. Niets. Nada.