Bij Thomas aan tafel

We hadden een rustig dagje, niet met de bus, geen getoeter met de auto of hijgende en kuchende Fransozen die het leven zonder mondkapje belijden. We lopen naar de Halles waar volgens de plaatselijke pers een ruime keuze aan verse groente en fruit in de aanbieding was. Het is op loopafstand. Een enorme hal met, nou , 10 aanbieders? De hal is verder leeg. En om nou te zeggen dat er volop aanbiedingen zijn is ook uit een journalistieke duim gezogen. De producten zijn mooi maar de prijzen ook! Dat wordt het dus niet en A komt op het smakelijke idee om maar eens een pastis te gaan drinken. Het eerste etablissement dat we tegenkomen als we de Halles uitlopen blijkt gesloten. We gaan even op twee stoelen zitten om de H. Google aan te roepen om ons te verlichten aangaande de pastis. We zitten net en er komt een oud mannetje langs en mompelt in een stevig dialect iets, we knikken vriendelijk en nemen aan dat het een tijding is over de openingstijden van het terras waarop wij zitten. Het ene oude mannetje is amper de hoek om of de tweede dient zijn zich aan. Nogmaals worden we gewezen op de staat van het door ons uitgekozen etablisement, ook nu knikken we vriendelijk en wachtte tot hij de hoek om is. Beter dat we de kuierlatten nemen naar een café dat wel open is. Een straat erachter vinden we er eentje, maar we hebben nog maar net de stoel onder het tafelblad weggetrokken of een vrouwke gewapend met parasol  kraakt dat ze niet open is. Twee pastis is geen riante omzetmaker maar toch makkelijk verdient, maar daar denkt zij anders over. 

Hoera, we vinden een plek waar we op het terras, jawel, aan de pastis kunnen. Als we na een half uurtje afrekenen blijken we voor 4 euro gesteld zijn.

Terug thuis, blijkt het al later dan gedacht en stuiteren we de trap weer af naar het restaurant De Tafel van Sint Thomas dat op een steenworp afstand  ligt van het appartement.  We doen ons mondkapje voor en stappen binnen. Een mevrouw komt naar voren en hoort ons aan, duikt in haar lijst met reserveringen en vraagt nogmaals de naam. We staan er niet op en dat is een probleem. Manlief, zou dat Thomas zijn, wordt van achter zijn potten en pannen vandaan geroepen, hij moet de knoop doorhakken over ons mee-eten of oprotten.  Telefoons worden gecheckt, agenda's getrokken maar het resultaat is uiteindelijk mee-eten. 

Dat zint de vrouw van Thomas helemaal niet, maar ze staat het mokkend toe. 

Eenmaal gezeten komt ze afgemeten zeggen dat er geen menukaart wordt uitgereikt mar dat we met een Qcode de kaart kunnen downloaden en zo onze keuze aan haar kunnen doorgeven. We doe braaf wat er van ons verlangd wordt en kiezen een menu en een wijn uit. Ze gaat ervan uit dat we hetzelfde eten, wat deze keer niet het geval is. Er stijgt gemompel op vanachter het mondkapje.

Als ze na het voorgerecht de borden komt halen krijgen we een kort commando dat de mes en vork moet worden worden behouden GR )##)0)!!

Ze serveert ons met gepaste tegenzin, maar we laten ons niet van het heerlijke vakantiegevoel afbrengen. We concluderen dat ze haar dag niet heeft of opoe op bezoek heeft. 

Het moet gezegd dat Thomas weet wat koken is, we eten dan ook voortreffelijk. Een heerlijk dessert volgt en Thomas komt melden dat we een dag te vroeg zijn, hij heeft in de reserveringen gezocht en daar gevonden dat we niet op vrijdagavond hebben gereserveerd maar op zaterdagavond waren ingeroosterd. Eind goed al goed. 

We betalen en lopen gemondkapt door een volle zaak naar buiten. Mevrouw Thomas runde heel het restaurant in haar eentje! Ontvangst, opdienen, afhalen, drankjes brengen, orders opnemen en koffie zetten was allemaal haar zorg, en dan nog twee vervelende eksterogen! Nee, ze had wel grond om knorrig te zijn.