BAHA verhaal van Jeanneke Barnas
Beste BAHA vrienden, hier volgt het relaas van Jeanneke Barnas. Zij heeft op 15 september de schroef geplaatst gekregen.
Om te beginnen, stel ik mij eerst maar eens even voor:
ik ben Jeanneke Barnas - Wagener, 50 jaar oud, getrouwd met Hans en moeder van vier kinderen. Wij wonen in Anjum, een dorp in het uiterste noordoosten van Friesland.
Mijn (v)oorgeschiedenis in een notedop:
vanaf mijn geboorte grote (h)oorproblemen door infecties in mijn linker oor.
Na 50 jaar dokteren en zes grote operaties ben ik op 15 september 2005 geopereerd door dr. van den Berge in Ziekenhuis MCL ( Leeuwarden ). Hij heeft mij de "botschroef" gegeven en op 10 november zal ik door het Audiologisch Centrum in Leeuwarden de BAHA aangemeten en afgesteld krijgen.
Zorgverzekeraar De Friesland vergoedt alles, ondanks mijn eenzijdige doofheid.
Graag wil ik mijn BAHA-operatie-ervaringen vertellen aan de mensen die daarin geïnteresseerd zijn.
Theo geeft mij de gelegenheid om het in zijn gastenboek te plaatsen, dus bij deze!
18 september 2005:
Vandaag is het drie dagen geleden, dat ik de botschroef heb gekregen.
Poliklinisch en onder plaatselijke verdoving.
Tegen de pijn, die ik vreesde en wel degelijk ook heb, heeft dokter van den Berge mij Naproxen 500 mg. zetpillen voorgeschreven. Omdat ik knock out ga van die kanonnen, ben ik wat zuinig met ze te gebruiken en neem mijn toevlucht tot twee Paracetamol per keer. Dat is bij het opstaan echt nodig.
Ook later op de dag, nadat ik het een en ander in mijn huishouden heb gedaan, en voor de nacht kan ik nog niet zonder pijnstillers.
Ik heb snel hoofdpijn, na een beetje inspanning al, moet een paar keer per dag echt een uurtje rusten en, wat ik heel vervelend vind: het piept-suist-fluit in mijn hoofd. Nu ook, een uur nadat ik opgestaan ben en mijn twee ochtend-Paracetamolletjes al heb genomen.
Ik geloof niet, dat ik tot de categorie patiënten hoor, die de dag na de ingreep alweer fluitend zijn of haar gewone gangetje gaat. Ik zou morgen, na een dag of drie-vier gewoon weer aan het werk mogen, maar dat zie ik niet zitten. Ik doe maar kalm aan en wacht eerst eens komende woensdag af; dan worden de hechtingen verwijderd. De wond ziet er prima uit, doet niet echt pijn. Die pijn zit eigenlijk in mijn hele hoofd, een soort algemeen gevoel van duffe zeurende beursheid in mijn schedel, met bonken en snerpende steken als ik moe ben. Of ik een harde stoot tegen mijn hoofd heb gehad.
Ik herken het van de vorige operaties en vind het heel naar, maar ik weet ook dat het over gaat en het vooruitzicht van straks goed te kunnen horen, vergoedt alles.
Je begrijpt, dat ik ontzettend opgelucht ben, dat de ingreep achter de rug is.
Het is mij allemaal niet meegevallen. De verdovingsspuiten, het afschuwelijke boren........ ik zou het echt niet nòg eens laten doen. Het is nu genoeg geweest. Nooit meer laat ik iets aan mijn hoofd doen voor gehoorverbetering.
Klinkt niet zo opgewekt, dat geef ik toe, maar ik wil eerlijk zijn.
Dokter van den Berge, o.k.-personeel en verpleging verdienen alle lof en die zwaai ik hen ook van harte toe!
Ik denk, dat ik, achteraf beschouwd, beter of liever onder narcose geholpen en voor een of twee nachten opgenomen zou zijn. De techniek en behandeling veranderen / vorderen snel en worden steeds verfijnder, de patiënt echter
niet: je blijft een mens met je eigen historie, ook wat operaties en dergelijke betreft.
Het houdt allemaal geen gelijke tred en dat verwart mij een beetje. Ik ben geen zeurderig type, blijf ook niet hangen op ervaringen uit het verleden, maar ik merk, dat ik moeite heb mij aan te passen aan de snelheid van de hele gang van zaken in dit geval.
Het is voor mij een zeer ingrijpend gebeuren geweest, had het voor geen goud willen missen, omdat ik straks weer goed zal kunnen horen, maar toch....
Mijn grote dank gaat uit naar dr. van den Berge voor zijn werk, dat mij gelukkiger en mijn leven zoveel rijker maakt.
En uiteraard mag ik mijn gezin niet vergeten te bedanken voor de topzorg en het gehoor :-) ! die ik van hen kreeg in de soms moeilijke omstandigheden.
Wat zou ik het mijn ouders graag laten weten, dat hun jarenlange zorgen om mijn oor en de doofheid nu beloond zijn met het terugkrijgen van mijn gehoor.
Maar helaas zijn zij al overleden. Mocht er inderdaad méér tussen Hemel en Aarde zijn, dan zijn zij misschien allang op de hoogte!
Succes en sterkte gewenst aan ieder, die voor de keus en /of beslissing staat!
Hartelijke groeten,
Jeanneke.
Jeanneke heeft niet zulke beste ervaringen. Het is ook erg persoonlijk hoe je de ingreep ervaart. Theo
Om te beginnen, stel ik mij eerst maar eens even voor:
ik ben Jeanneke Barnas - Wagener, 50 jaar oud, getrouwd met Hans en moeder van vier kinderen. Wij wonen in Anjum, een dorp in het uiterste noordoosten van Friesland.
Mijn (v)oorgeschiedenis in een notedop:
vanaf mijn geboorte grote (h)oorproblemen door infecties in mijn linker oor.
Na 50 jaar dokteren en zes grote operaties ben ik op 15 september 2005 geopereerd door dr. van den Berge in Ziekenhuis MCL ( Leeuwarden ). Hij heeft mij de "botschroef" gegeven en op 10 november zal ik door het Audiologisch Centrum in Leeuwarden de BAHA aangemeten en afgesteld krijgen.
Zorgverzekeraar De Friesland vergoedt alles, ondanks mijn eenzijdige doofheid.
Graag wil ik mijn BAHA-operatie-ervaringen vertellen aan de mensen die daarin geïnteresseerd zijn.
Theo geeft mij de gelegenheid om het in zijn gastenboek te plaatsen, dus bij deze!
18 september 2005:
Vandaag is het drie dagen geleden, dat ik de botschroef heb gekregen.
Poliklinisch en onder plaatselijke verdoving.
Tegen de pijn, die ik vreesde en wel degelijk ook heb, heeft dokter van den Berge mij Naproxen 500 mg. zetpillen voorgeschreven. Omdat ik knock out ga van die kanonnen, ben ik wat zuinig met ze te gebruiken en neem mijn toevlucht tot twee Paracetamol per keer. Dat is bij het opstaan echt nodig.
Ook later op de dag, nadat ik het een en ander in mijn huishouden heb gedaan, en voor de nacht kan ik nog niet zonder pijnstillers.
Ik heb snel hoofdpijn, na een beetje inspanning al, moet een paar keer per dag echt een uurtje rusten en, wat ik heel vervelend vind: het piept-suist-fluit in mijn hoofd. Nu ook, een uur nadat ik opgestaan ben en mijn twee ochtend-Paracetamolletjes al heb genomen.
Ik geloof niet, dat ik tot de categorie patiënten hoor, die de dag na de ingreep alweer fluitend zijn of haar gewone gangetje gaat. Ik zou morgen, na een dag of drie-vier gewoon weer aan het werk mogen, maar dat zie ik niet zitten. Ik doe maar kalm aan en wacht eerst eens komende woensdag af; dan worden de hechtingen verwijderd. De wond ziet er prima uit, doet niet echt pijn. Die pijn zit eigenlijk in mijn hele hoofd, een soort algemeen gevoel van duffe zeurende beursheid in mijn schedel, met bonken en snerpende steken als ik moe ben. Of ik een harde stoot tegen mijn hoofd heb gehad.
Ik herken het van de vorige operaties en vind het heel naar, maar ik weet ook dat het over gaat en het vooruitzicht van straks goed te kunnen horen, vergoedt alles.
Je begrijpt, dat ik ontzettend opgelucht ben, dat de ingreep achter de rug is.
Het is mij allemaal niet meegevallen. De verdovingsspuiten, het afschuwelijke boren........ ik zou het echt niet nòg eens laten doen. Het is nu genoeg geweest. Nooit meer laat ik iets aan mijn hoofd doen voor gehoorverbetering.
Klinkt niet zo opgewekt, dat geef ik toe, maar ik wil eerlijk zijn.
Dokter van den Berge, o.k.-personeel en verpleging verdienen alle lof en die zwaai ik hen ook van harte toe!
Ik denk, dat ik, achteraf beschouwd, beter of liever onder narcose geholpen en voor een of twee nachten opgenomen zou zijn. De techniek en behandeling veranderen / vorderen snel en worden steeds verfijnder, de patiënt echter
niet: je blijft een mens met je eigen historie, ook wat operaties en dergelijke betreft.
Het houdt allemaal geen gelijke tred en dat verwart mij een beetje. Ik ben geen zeurderig type, blijf ook niet hangen op ervaringen uit het verleden, maar ik merk, dat ik moeite heb mij aan te passen aan de snelheid van de hele gang van zaken in dit geval.
Het is voor mij een zeer ingrijpend gebeuren geweest, had het voor geen goud willen missen, omdat ik straks weer goed zal kunnen horen, maar toch....
Mijn grote dank gaat uit naar dr. van den Berge voor zijn werk, dat mij gelukkiger en mijn leven zoveel rijker maakt.
En uiteraard mag ik mijn gezin niet vergeten te bedanken voor de topzorg en het gehoor :-) ! die ik van hen kreeg in de soms moeilijke omstandigheden.
Wat zou ik het mijn ouders graag laten weten, dat hun jarenlange zorgen om mijn oor en de doofheid nu beloond zijn met het terugkrijgen van mijn gehoor.
Maar helaas zijn zij al overleden. Mocht er inderdaad méér tussen Hemel en Aarde zijn, dan zijn zij misschien allang op de hoogte!
Succes en sterkte gewenst aan ieder, die voor de keus en /of beslissing staat!
Hartelijke groeten,
Jeanneke.
Jeanneke heeft niet zulke beste ervaringen. Het is ook erg persoonlijk hoe je de ingreep ervaart. Theo
