Zakkenrollers

Het is even niet meer zo leuk in Parijs. Twee pogingen van zakkenrollen in een uur tijd. We gaan de stad in omwat te gaan drinken en pakken de  metro. Heerlijk dat openbaar vervoer. Ik geniet van de veelheid aan metro's dat er rijden en hoe snel je van de ene kant van Parijs naar de andere komt. We stappen uit in de Marais en na wat gekuierd te hebben, hebben we zin in een pint, dus strijken we neer op een van de vele terrasjes en bestellen een heerlijk koel biertje. We zitten nog niet  of er komen twee mannen aan die naast Adrie gaan zitten . Met veel omhaal nemen ze plaats en moet de man die naast Adrie gaat zitten zijn jas uitdoen   en over de stoel hangen. Hij gaat wel heel dicht bij Adrie zitten en meteen voelt Adrie iets aan zijn broekzak en steekt zijn hand uit. Voor de zekerheid bergt hij de spullen op in zijn andere broekzak en borstzak van zijn hemd. Nogmaals volgt er eenvoelaktie van de man. Ze zijn beiden druk met telefoneren, wat niet schijnt te lukken en doornemen van brieven die voorzien zijn van stickers, stempels en aantekeningen. Het lijkt wel een slecht georganiseerd administratiekantoor.

We drinken ons biertje en lopen verder. Wat keuk , een fotozaak van Kodak, zo'n winkel waar al jaren niets veranderd is en niets  beleven valt .  Hier is  het even anders. De mensen staan in de rij! Een rij tot buiten! de inrichting van de winkel is ronduit aftands, wat mega doosjes van kodak rolletjes aan het plafog ,wat stoffige fotoalbums en een hoek met stoel en parasol om pasfoto's te maken. Er staan 13 mensen te wachten. Op wat? Nou op hun afgedrukte foto's natuulijk. Niet zo maar een paar afdrukjes maar stapels afdrukjes. Iets wat we toch niet meer doen. de honderden foto's die ik per jaar maak haalt er geen een het afdrukstadium.
Rare jongens die Parijzenaren!!
Het is nog een behoorlijk eindje naar het restaurant dus nemen we zoals dat in de grote stad gaat, gewoon de mertro. Het is spits en het perron staat he-le-maal vol. Toch maar doorzetten en ook trekken en duwen om in de metro te komen. Met de ellebogen en het nodige wringen zijn we in het rijtuig geraakt. Ik heb nog een plek en zit twee haltes uit. Adrie geeft aan dat we eruit gaan en ik sta op mijn hand stevig op de sluiting van mijn tas houdend, er wordt gewaarschuwd voor zakkenrollers. ik  heb het nog niet gedacht of een jongen draait zich om en roept iets naar een ander en pakt heel soepel naar mijn borstzakje waar mijn telefoon in zit. Ik ben goed wakker en grijp zijn hand. In een tel is hij in de menigte verdwenen. ik heb mijn telefoon nog en ook de inhoud van mijn tas is onaangeroerd. Met bonzend hart loop ik naar buiten. 
Deze ervaring maakt het allemaal minder leuk, minder ontspannen. dat komt misschien omdat we nog nooit iets meegemaakt  hebben. misschien zijn we wel enorme geluksvogels.