Wandeling

Een frisse neus halen voor het naar bed gaan is heerlijk. En je ziet je buurtje op een heel andere manier dan overdag. Waar het overdag een drukte van jawelste is, kun je om 22.30 uur een kanon afschieten. Op de Wolphaertsbocht is  het altijd een komen en gaan van mensen, daar is zelfs om 3.00 uur nog wat te beleven. Maar nu even over 22.30 uur. We lopen zo maar een kant op en je vindt de Charloisers in ruste. Nog niet naar bed maar ze zijn er niet ver uit de buurt. Het is leuk om binnen te gluren en te zien wat er zoal afspeelt. Je ziet moeders die met de strijkplank voor de televisie swingend op de de muziek zich door een berg strijkgoed waar je u tegen zegt heen werken. Intussen ligt de heer des huizes languit in een zetel. Tussen slapen en waken beziet hij zijn territoium. We lopen verder en staan voor een winkeltje waar geen licht brandt in de etalage. In het donker staan tv's en wat elektrische benodigdheden. De prijskaartjes zijn met de hand geschreven op een stukje karton, bruin karton. Erg veel etalagevaardigheden zijn er niet te ontdekken. In de decembermaand is het helemaal anders. Dan pakt de ondernemer eventjes uit, letterlijk en figuurlijk. Zijn hele etalage is dan omgetoverd in een winterlandschap waar treinen hun ronde rijden, wordt geschaatst en zijn er bobsleetjes die over het parkoers razen. Er zijn huisjes verlicht, en de stoepen zijn bevolkt door sneeuwminnende mensen. Hoe hij het doet weet ik niet maar volgens mij werkt hij hiervoor een hele nacht over. In  januari keert de elektrische deken, de ontkruller en de doosjes met zekeringen weer terug.

Gedaan met de pret. Eventjes verder gelopen zijn we bij de bakker. Daar brandt volop licht en een Turkse mevrouw hangt de Witte Tornado uit. Als een wervelwind haalt ze de branders uit elkaar en poetst ze vloer en de in de loop van de dag beduimeld geraakte glazen vitrines. Bij de slager hangen drie briefjes op de smetteloze vitrine dat je wel mag kijken maar niet aan de vitrine mag komen. Het helpt niet maar hij heeft zijn best gedaan.

Er is vanavond weinig te zien, veel mensen hebben de gordijnen, jaloezieën, lakens en wollen dekens dicht.  Er valt licht door de spleten, meestal veel licht.  Aan gezellige schemerlampjes doen ze niet, de met 12 lampen (60 watt) uitgeruste eetkamerlamp verlicht de kleine huiskamer je tot in de tochtigste kieren.
Rond deze tijd tref je ook veel mannen in de portiek van hun huis, bezig om het laatste sigaretje van de dag weg te smoken. Al is de man nog zo stoer, al is hij nog zo the big boss, moeders zet hem mooi buiten de deur. Ze wil geen rook in haar huis, denk een beetje om de gordijnen! Ik blijf niet aan de gang. ERUIT! De mannen blijven verdekt in hun eigen portiekje en met ferme trekken wordt de nicotine verslaving gestild en kunnen ze gerust naar bed.
Het café war we langs komen hangen drie mannen aan de bar. Achter de bar een verveelde Rotterdamse dame met geblondeerd haar, tijgerprint bloesje en ruim 1 1/2 kilo aan gouden kettingen om haar hals. ze kauwt verveeld kauwgom en geeft af en toe de mannen een jaja, nou nou, of kan je bek nog verder open! Ze had lekker thuis kunnen zitten, sloffies an en een plaatje van Lee Towers op.
We zijn bijna thuis en komen langs het tehuis voor meervoudig gehandicapten . Daar zien we de avondploeg de overdracht doen aan de nachtploeg. Medicatie is al uitgereikt en het merendeel ligt te bed. In de lege conversatiezaal/ huiskamer worden de gordijnen gesloten. iedereen is al naar zijn kamer, de televisie staat nog aan.
We steken over en komen langs een blauw verlichtte coffeeshop en gluren nog even bij Robin Hood naar binnen of er nog iets aardigs staat om voor terug te gaan. We zijn weer thuis en gaan direct door naar boven. Morgen weer een dag